Terug van weggeweest

Ja, ja, ja… ik riep het tijdens mijn laatste blog nog zo hard: ''Nee hoor, ik ben niet gestopt met bloggen! Hier ben ik weer!'' Om vervolgens dik een paar maanden van de blog-radar te verdwijnen, haha. Maar in mijn hoofd ben ik niet gestopt met schrijven. Er was alleen iets wat ik nog niet kon en wilde vertellen, en wat zo'n groot en prominent ''ding'' werd, dat ik mezelf niet meer waarachtig zou vinden, als ik zou blijven doen alsof er niets aan de hand is…. Want ik ben -zeg maar- namelijk zwanger. En alweer 37 weken! Oh my lord! Yes I know…

Mindfuck
''Nou, waarom zou je dat niet willen delen?! Dat is toch het allermooiste wat er in je leven kan gebeuren?!'', Zou je misschien denken… En ja, je hebt gelijk dat ik heel dankbaar mag zijn dat het kindje helemaal gezond is. En dat ik -behalve op de dagen waarop ik het gevoel heb dat de baby- a.k.a. Bibi, me op lijkt te eten en ik hele dagen voor pampus op bed lig, zelf fit en energiek ben en nog altijd te werken en exposeren met mijn kunst...

Ja, je hebt helemaal gelijk. En toch heb ik de eerste maanden in een staat van totale paniek doorgebracht. ''Want wil ik dit wel echt?! En heb ik hier wel tijd voor met mijn 60+ urige werkweken die ik eigenlijk helemaal niet op wil geven. En is dit niet ook meteen het einde van mijn carrière als beeldend kunstenaar/performer, die na jaren van opbouwen en knokken, nu heerlijk in de lift zit?! Wat ben ik voor doms aan het doen? Is er nog een escapeplan?!''. Dat was hoe ik me voelde.




Roze wolk?
En ik weet, dat dit niet leuk is om te lezen, als het bij jou bijvoorbeeld maar niet wil lukken om zwanger te worden. En echt; dat vind ik oprecht ook heel spijtig. Het leven is wat dat betreft soms echt totaal onlogisch. Maar ik vind het belangrijk, dat het andere verhaal ook verteld mag worden. In mijn geval was er namelijk niet echt een duidelijke kinderwens. Of misschien heel subtiel, maar was zes jaar wachten vanaf nu, wat mij betreft ook nog prima geweest.

Daarbij speelde mijn intense liefde voor mijn vak als kunstenaar een grote rol: ''Laat me nou nog even, nu het eindelijk lekker gaat'', voelde ik. Manlief had daarentegen al ratelende eierstokken sinds ik hem ken. Wat dat betreft heeft deze arme stakker al ruim 12 jaar moeten wachten (sorry lief!). En de afgelopen jaren, voerde ik wat dat betreft al dagelijks een ontzettend innerlijk gevecht: ik hou zo veel van mijn lief, dat ik met liefde een heel elftal voor hem op de wereld zou zetten. Maar ik hou ook van mezelf en van mijn werk, en ik weet van mezelf, dat ik mijn werk nodig heb om gelukkig te kunnen zijn; dat het kunnen groeien in mijn vak mijn leven vervulling en betekenis geeft. En nee: dat heeft niets met een werkverslaving te maken. Dat is gewoon mijn aard, waarvoor ik me niet meer excuseer. Lekker puh! Want waarom zou ik? Mannen worden toch ook niet raar aangekeken als ze vertellen dat ze liever carrière maken, dan dat ze kinderen knutselen?

Grapje van het leven
Ik was dus al zeker vier jaar dagelijks aan het twijfelen: ik droomde er over, bekeek documentaires, las blogs met verhalen van vrouwen die er spijt van hebben dat ze moeder zijn geworden…om te snappen wanneer je nu echt 'weet' wanneer je het wel of niet wilt. Maar echt heel veel meer duidelijk wat ik wilde, werd het niet voor me. Ik heb dat ''oergevoel'' van ''ik wil mamma zijn'' gewoon nooit gehad. Ik wil boven alles een spannend leven: reizen, gekke dingen meemaken, kunst maken, interessante mensen ontmoeten, naar feestjes gaan...
En toen besloot het leven voor mij, en verschenen er opeens twee roze streepjes op de test. En daar stopte ik ongeveer met het schrijven voor deze blog, haha...

Nieuwe plaatjes maken
Wat volgde was een proces van een aantal maanden, waarin ik in een stroomversnelling keuzes moest maken: ''Oke, gaan we dit doen of niet; deze zwangerschap?''. En: ''Wie gaat er bij ons thuis de huispappa of -mamma spelen, of doen we het samen fifty-fifty?''. Ik ben zo'n lucky bastard dat mijn lief en ik allebei bijna al onze werkzaamheden vanuit huis kunnen doen als freelancers. Dus, we kunnen de taken straks verdelen. En ja, ik geloof dat we besloten hebben dat pappa het grootste deel voor zijn rekening gaat nemen, zodat mamma hoe dan ook, lekker gekke performances kan blijven maken. Wat ik de afgelopen maanden waarin ik zwanger was, overigens ook niet heb gelaten… mijn kind kan dadelijk vertellen dat het bij mij in m'n buik zat, terwijl mamma drie uur lang op blote voeten in de kou een performance gaf bovenop een zes meter hoge ladder… Dat zijn nog eens goeie verhalen voor in het kringgesprek op school, toch?! Haha!





Tijdens al deze performances was ik zwanger. Op dezelfde dag waarop ik uren lang performde op die ladder in de kou, had ik die ochtend nog een andere performance gedaan in het Gorcums Museum. Niet zeiken of bang doen: maar gewoon blijven voelen wat lukt en gaan. 


Waar ik ook geen zin in heb, is een huis vol kinder-meuk: een giga kinderwagen, een box, overal bontgekleurd plastic speelgoed die de hele dag door keihard de teringliedjes van Disneyfilms grijsdraaien… nee dank je… We gaan het over een andere boeg gooien. Dus nee: ''Onze kinderkamer is nog niet klaar'', want Bibi gaat het eerste jaar lekker bij ons op de kamer slapen in een bedje dat aan één kant open is en zo direct aansluit op ons matras. Onze secretarismeubel dat al op onze slaapkamer stond, krijgt straks een dubbelrol als commode. Ik heb zelf veel vooral-niet-roze-of-blauwe kleertjes gemaakt, haha. En van een lap goeie stevige jersey stof heb ik twee draagdoeken gemaakt waarmee we gaan proberen om niet van die ouders te worden die de hele supermarkt blokkeren met een kinderwagen die ontworpen lijkt te zijn om er ook een maanlanding mee te kunnen maken, waar ik me altijd zo aan erger… of eigenlijk anders gezegd: ik heb nagedacht hoe de baby straks bijgevoegd kan worden in ons leven, in plaats van dat wij ons leven helemaal rondom de baby voegen, zodat ik wendbaar kan blijven en de dingen misschien wat makkelijker af gaan. En natuurlijk weet ik, dat we straks heel wat minder uurtjes zullen slapen, zorgen zullen hebben en dat het gewoon hard werken is om je kind niet dood te laten gaan… maar op deze manier voelt het als een behapbare onderneming waarbij ik baby lekker mee kan nemen naar werk en openingen (lang leve een beroep in de creatieve sector wat dat betreft), zodat mamma ook nog zichzelf mag blijven en gelukkig kan blijven straks.




Er zijn nog veel meer praktische oplossingen die ik in de loop van de afgelopen maanden heb gevonden, de me het leven straks hopelijk toch relatief eenvoudig gaan maken, vergeleken met de beelden die een Libelle en gemiddelde schoonmoeder je misschien graag voorhouden over 'hoe het moet'. Ik post aankomende week daarom een blog over Natuurlijk Ouderschap en alles wat ik komende tijd ga proberen. Maar ik heb al eerder iets over Natuurlijk Ouderschap geschreven, wat je hier terug kunt lezen.

We komen er wel
Wat ik de afgelopen maanden wel heb geleerd, is dat het allemaal goed gaat komen. Ik heb er intussen vertrouwen in. Hoe mooi is het bijvoorbeeld, dat je familie en vrienden allemaal spontaan uit zichzelf aanbieden om te helpen. Ik heb al zo veel kleertjes gekregen, dat ik nauwelijks nog iets aan hoef te schaffen (mooi: past ook bij mijn duurzame principes, haha). Daar ben ik super dankbaar voor en ook dat geeft vertrouwen.

Maar ook, dat het toch echt heel erg veel uit maakt in het leven, hoe je naar de dingen kijkt. Ik heb besloten, dat ik mijn lief dit kindje graag wil geven, omdat ik van hem hou. En dat ik tevens het recht heb om dit alles op mijn eigen stront-eigenwijze manier aan te pakken. Dat ik gewoon kan eisen dat ik tot het laatst doorwerk, omdat ik denk dat ik dat kan en dat anderen daar best vertrouwen in mogen hebben.
En ja: ik lig nu dus soms ook hele dagen uitgeteld op bed. Maar ook dat heeft me veel gebracht: ik heb ineens, binnen enkele maanden, 100 keer beter geleerd om mijn prioriteiten nog scherper te stellen: om mijn tijd te besteden aan dingen die ik belangrijk en zinvol vind, en gewoon vriendelijk ''nee'' te zeggen tegen de rest. Ik durf zelfs te stellen dat ik nu efficiënter ben dan voorheen en meer bereik, ondanks dat ik minder uren werk. Ik ben wat dat betreft nu blij dat ik me over heb durven geven aan dit avontuur. En we zijn natuurlijk nog niet eens begonnen. Maar ik heb er vertrouwen in. Kom maar op: we kunnen het aan ;)


foto's: M.V. Baks